1980

Gedenkboek

100 jaar RijksHBS

blad 11

Uit de herinnering van oud-leraren ......

In de oorlog moest de toenmalige amanuensis, de heer Chris van de Ven, dagelijks een rondgang langs alle klassen maken om iedereen een vitaminetablet te geven, ook aan de leraren.
Het innemen van de tabletten was verplicht gesteld en Van de Ven herinnerde hieraan regelmatig met de woorden "Befehl ist Befehl".

De koffie-voorziening voor de leraren was vroeger wel wat anders dan tegenwoordig. leder had een eigen voorraadje koffie en suiker en bovendien zijn eigen kopje, die keurig werden opgesloten in het eigen kastje. Van de Ven kreeg iedere morgen van iedere leraar diens rantsoentje en serveerde de koffie dan naar zeer persoonlijke wens en smaak.

De heer L. Kneepkens, tijdens de oorlogsjaren van docent lichamelijke opvoeding gedegradeerd tot kampioen-surveillant, vond tijdens die surveillance-uren op de zolder van de school van Bouts tijd om alle in de bibliotheek aanwezige deeltjes van Karl May te lezen.

Bij de biologie-lessen werd ooit geëxperimenteerd met witte muizen, ondergebracht in een door de congièrge afgestaan aquarium. Voor de diertjes vormde dat geen beletsel zich snel te vermeerderen, zodanig zelfs dat tot dramatische decimering van de populatie moest worden overgegaan. Op een regendag werden de muizen toen, twee aan twee, met de staarten aan elkaar gebonden door middel van cellotape, in de capuchons van de regenkleding der meisjesleerlingen gedropt. Ook de werksters kregen gratis hun tas gevuld met deze aardige diertjes. Het experiment bleek toch niet zo geslaagd getuige het gegil aan het eind van de schooldag. De heer Van de Ven heeft toen manmoedig de overgebleven muizen met chloroform naar een andere, zeker voor de muizen betere wereld geholpen.

Vanwege de vaak gebrekkige verbindingen met hun woonplaats moesten ook leraren soms lang op school wachten alvorens zich naar bus of trein te begeven. Een van hen had om de tijd wat te doden de gewoonte aangeleerd uit een door hem meegebrachte fles af en toe een drupke van het befaamde Limburgse Elsbitter te nuttigen. Dat gaf hem bovendien in winterse dagen een goede bewapening tegen de soms barre weersinvloeden. Andere leden van de vaste staf hadden deze gewoonte echter gauw ontdekt en na vertrek van betrokken leraar volgden ze diens voorbeeld, uiteraard uit zijn fles. Na enige tijd zag men, dat ook de leraar kennelijk iets had ontdekt, want steevast had hij het peil van het edele vocht op de buitenkant van de fles aangetekend. Dat nu vormde aanleiding na illegaal gebruik de fles tot aangegeven peil aan te vullen met citroenzuur en water. Het heeft even geduurd, maar onze leraar ging na een poos over op een andere drank omdat de kwaliteit van de Els in Limburg naar zijn mening snel daalde

Wat zal er in al die jaren niet zijn afgegeven op de verwarmingsinstallatie van het oude gebouw aan het Nolensplein. Terecht dachten we en dat kunnen we staven met het voorbeeld van ons aller heer Titulaer. Op een koude winterse ochtend werd hij gemist. Na enig speurwerk trof men hem aan in de stookkelder, bewusteloos, bevangen door kolendamp. Directeur en congierge hadden er een hele klus aan om hem weer tot zijn positieven te brengen, maar gelukkig is het gelukt . . .